O Nas

HISTORIA

Snooker przybył do Polski na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. To czas, kiedy ku schyłkowi chyliło się traktowanie wszelkich gier bilardowych jako niebezpiecznej, zbędnej spuścizny klas mało przychylnej ówczesnym czasom burżuazji. W barach, restauracjach i małych pubach na dobre zagościł pool bilard. O grach bilardowych jako sporcie nikt nie tylko nie słyszał, ale taka opcja w ogóle nie była brana pod uwagę. Podobnie jak o snookerze, tej wyrafinowanej odmianie gry na stole z bilami.

W Wielkiej Brytanii snooker osiągał poziom sportu pretendującego do czołowej grupy najpopularniejszych sportów. Lawinowo rosła liczba klubów snookerowych – sportowych klubów – w sąsiednich Niemczech. Jednak w tym czasie granica na Odrze była jeszcze zbyt trudna do przebycia dla snookera. Właściwą drogą okazało się przybycie z innego kierunku.

Snooker trafił do Polski z Australii.

Związek sportowy, który zajął się snookerem, przyjął nazwę Polskiego Związku Snookera Sportowego i Bilarda. Powstały trzy kluby związane z tą dyscypliną sportu, we Wrocławiu, w Kaliszu i w Warszawie. Trudno sobie to obecnie wyobrazić, ale w tych czasach nie było jeszcze ani internetu, ani telefonów komórkowych. Kontakty między klubami odbywały się głównie dzięki właścicielom klubów, kontakty zawodników były rzadkie i przez to niewiele miały wspólnego ze sportową rywalizacją.

Próbą znalezienia wspólnej płaszczyzny działania stał się comiesięczny biuletyn „Snooker”, pisany, drukowany i wydawany metodą czysto chałupniczą. Za to ze znakomitym skutkiem. Doszły następne kluby. Lublin, Radom, Kraków. Nieco później Rzeszów i Gdańsk. Uruchomiono krajowy system turniejów pod nazwą Polski Otwarty Ranking Snookera. Ogólnopolska rywalizacja stała się faktem. Dzięki dostarczanym przez biuletyn informacjom zawodnicy z odległych od siebie ośrodków znali swoje osiągnięcia, liczne turnieje wypełniły kalendarz sportowej rywalizacji. Rozpoczęła się rzeczywista ogólnokrajowa rywalizacja.

Taka sieć krajowej wspólnoty sportowej pozwoliła już w roku 1993 rozegrać pierwsze Mistrzostwa Polski. Wymieniano się osiągnięciami, brejkami. Dziś o lekki uśmiech niemal politowania przywołują sensacyjne wiadomości o biciu kolejnych granic najwyższego krajowego brejka. Najpierw szokująco brzmiało zdobycie 50 punktów w jednym podejściu. Później 60. Z Wrocławia nadeszła wiadomość: 70 punktów z jednego podejścia do stołu! Dosyć szybko pobił to Radom, o kolejne 10 punktów. Rozegrano we Wrocławiu pierwszy mecz międzynarodowy z zaproszonymi z Anglii zawodowcami. Przegraliśmy oczywiście, ale jeden punkt udało się urwać.

Na pierwszą setkę trzeba było poczekać nieco dłużej. Ale gdy ta symboliczna granica została pokonana po raz pierwszy, następne setki wkrótce nie były już sensacją. W niedługim czasie stały się nie tyle codziennością, co niczym szczególnym.

Równolegle rosły w siłę kadry sędziowskie. Polscy sędziowie jako pierwsi z europejskich krajów dawnego środka i wschodu pojawili się na wysokiej rangi turniejach. Przez kolejne cztery sezony Polacy byli jedynymi sędziami, budzącymi u Anglików zainteresowanie typu „to tam też znają się na snookerze?”.

Wiek XXI to powolny, ale konsekwentny pościg za czołowymi zawodnikami Europy. W tamtych czasach było to równoznaczne z najlepszymi snookerzystami świata, Azja jeszcze w snookerze raczkowała. Udział Polaków w turniejach poza granicami Polski wzbudzał coraz mniej sensacji. Jeszcze bez nawiązywania równej gry z zawodowcami, ale spotkania z amatorami z Niemiec, Belgii czy Holandii nie zawsze kończyły się zwycięstwami zawodników zagranicznych.

Przełom nastąpił tam, gdzie można było to przewidywać. Szybkie postępy robili najmłodsi i to oni stali się polską wizytówką na europejskiej snookerowej arenie. Mistrzowski tytuł Mistrza Europy Juniorów i pierwsze starty Polaków w turnieju zawodowców, w Main Tourze, stały się naszą rzeczywistością.